எனது பள்ளி நினைவுகள்... II (தொடர்ச்சி)

நிறைய காதல் விஷயங்கள் இருந்தாலும், ஜோசப் சிவகாமிமேல வெச்சிருந்த லவ்வு ரொம்ப பிரசித்தம்.

அது அவன கண்டுக்கவே கண்டுக்காது. ஆனாலும் கவர்றதுக்கு என்னன்னவோ பண்ணுவான்.

ரொம்ப டீசன்டா ஜாமின்ட்ரி பாக்ஸ் பின்னால உண்டா? இல்லையா?ன்னு எழுது வண்டி ஓட்டுற மாதிரி காமிப்பான். திரும்பி கூட பாக்காது. வாத்தியார் பையன்ங்கறதால ஒன்னும் புகார் பண்ணலன்னு நினைக்குறேன்.

பொண்ணுங்க பசங்க எல்லாம் வாங்க போங்கன்னுதான் கூப்பிட்டுக்குவோம்.

உதாரணமா கிரிஜா, 'பிரபாகரன் பாய்ஸ ஸ்ரீனிவாசன் சார் கூப்பிட்டார்'னு சொல்லும், நாங்க பதிலுக்கு கேள்ஸ் போட்டு சொல்லுவோம்.

மேல சொன்ன கிரிஜா, கண்ண சிமிட்டி சிமிட்டி சிரிக்கும். இப்பவும் லைலாவ பாத்தா அது ஞாபகம் வர்றத தடுக்க முடியாது.

சார் எதாச்சும் ஜோக் சொன்னா கிரிஜாவும் நானும் குனிஞ்சி பாத்து சிரிச்சுக்குவோம்.

என் வாழ்க்கையில அம்மாவுக்கு அப்புறம் புடிச்ச மொத பொண்ணு கிரிஜாதான்.

ஸ்ரீனிவாசன் சார் என்மேல பாசமா இருப்பாரு. ஸ்டைலா முடிய வெச்சுட்டு ஹீரோ மாதிரி இருப்பாரு.

மாலினி டீச்சருக்கும் அவருக்கும் லவ்வுன்னு சொல்லுவாங்க. ஆனா அப்படியெல்லாம் கிடையாது.

வாத்தியாரு காதல்னா, அது நம்ம ஸ்ரீனிவாசன் சார் படிச்சிட்டிருந்த ஒரு பொண்ண லவ் பண்ணினது தான்.

வெளிய கிரவுன்ட்ல பி.இ.டி. பீரியட்ல அந்த பொண்ணு விளையாண்டுகிட்டிருந்தா எப்பவும் சூப்பரா கிளாஸ் எடுக்கிற ஆளு நல்லா சொதப்புவாரு.

அவரு கிளாச ரொம்ப ஆர்வமா கவனிக்கிறதால அவரு பண்ற தப்பு தெரியும், லேசா அவர பாக்க ரெண்டு பேரும் சிரிச்சுக்குவோம். கடைசியா அதையே கல்யாணமும் பண்ணிகிட்டாரு.

இன்ஸ்பெக்சன்னா நாங்க ரொம்ப குஷியாயிடுவோம், வாத்தியாருங்க டென்ஷன் ஆயிடுவாங்க, என்ன நடந்தாலும் பாதிக்கப்பட போறது அவங்கதாங்கறதால.

தலைக்கு அஞ்சு ரூவான்னு வசூல் பண்ணி வேலையை ஜரூரா ஆரம்பிச்சிடுவோம்.

கிளாஸ் ரூமை எல்லாம் போட்டி போட்டுகிட்டு அலங்காரம் பண்ணுவோம். சணல் கயிரு வாங்கிகிட்டு வந்து, அதுல பேப்பர்லாம் ஒட்டி கலர் கலரா கிளாசுக்கு குறுக்கே கட்டிவிடுவோம்.

புது பொண்ணு மாதிரி அலங்காரம் பண்ணுவோம். கண்டிப்பா அதுக்கு உணர்ச்சி இருந்திருந்தா ரொம்ப வெக்கப்பட்டிருக்கும்.

அவசரமா அணிகள் பிரிச்சி அதுக்கு தற்காலிக தலைவர் போட்டு, எங்க அணி பெருசு, உங்க அணி பெருசுன்னு பேசிட்டு இருப்போம்.

சார்ட்ல பேரெல்லம் எழுதி செவுத்துல ஒட்டுவோம். கையெழுத்து அழகா இருக்கிற ஜோசப் மாதிரி ஆளுங்களுக்கு ரொம்ப கிராக்கி.

கிளாசுக்கு வெளியே VIII B ன்னு பிக்காஸ்ல அழுத்தி இழுத்து கடுகை உள்ள பொட்டு மண்ண மூடிட்டு தண்ணி ஊத்திகிட்டிருப்போம். ஒரு வாரத்துல நல்லா வளர்ந்து பச்சையா அழகா இருக்கும்.

அப்போதான் பொண்ணுங்ககிட்ட பேசவும் வாய்ப்பு கிடைச்சுது. சாக்பீஸ தண்ணியில நெனச்சி கோலம் போட புள்ளி வெச்சிட்டிருக்கும் போது நான் டக்குனு,

'தப்பா புள்ளி வெச்சிருக்கீங்க, சந்து புள்ளில்ல இந்த கோலத்துக்கு வெக்கனும்'னு சொல்ல,

'ஆமா உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்னு' கிரிஜா, சிவகாமி வெக்கப்பட்டு கேக்க

ரொம்ப குஷியா, 'சித்திங்க கோலம் போடும்போது பாத்திருக்கேன், எனக்கும் தெரியும்' னுட்டு,

'நல்லா சூப்பரா கலர் அடிப்பேன்' ங்கற கூடுதல் தகவலையும் சொல்லி கோலம் போடறதுல ஐக்கியமாயிட்டேன். இருந்தாலும் அடுத்த நாள்ல இருந்து வழக்கமாதான் பேசினோம்.

ஆனா பசங்க மத்தியில நான் கொஞ்ச நாளைக்கு ஹீரோவா இருக்க கோலம் ரொம்ப உதவியா இருந்துச்சி.

தரையில தான் ஒம்பதாவது வரைக்கும் உட்காந்திருந்தோம். ஒவ்வொரு கட்டத்துக்குள்ள ஒவ்வொருத்தர்னு உட்காந்திருப்போம். சண்டை வந்து 'பரம' ஆயிட்டா கோட்ட தாண்டி எதுவும் போகாம வராம பாத்துக்குவோம்.

பதிவு ரொம்ப பெருசா போயிட்டிருக்கு. எழுத எழுத நிறையா நினைவுக்கு வருது. பிடிச்சிருந்தா வர்ற பதிவுகள்ல எழுதலாம்னு இருக்கேன்.

கடவுள் எங்கிட்ட வந்து (இருந்தா) என்ன வேணும்னு கேட்டா, 'எனக்கு அந்த பள்ளி வாழ்க்கையை மீண்டும் கொடு' ன்னு கேட்டுடலாம்னு தோனும்.

ஒவ்வொருமுறை என் பள்ளியை எந்த ஒரு வாகனத்துல கடந்தாலும், இதோ இதுதான் நான் படிச்ச பள்ளி' னு பக்கத்துல யாரு இருந்தாலும் ஆர்வம் பொங்க சொல்லுவேன்.

மனச ஏதோ அழுத்த கண்ணு கலங்க, துடைச்சிட்டு திரும்ப எப்போ இந்த வழியா வருவேன்னு ஏங்குவேன்...