மருதமுத்து...

மருதமுத்து, சென்னையில் வேலை தேடிக்கொண்டிருந்த சமயத்தில் அறிமுகமானான். எங்கள் ஊரைச் சேர்ந்தவன், ஆனாலும் அங்குதான் முதன் முதலாய் பார்த்தேன். கால் ஊனத்துடன் நிறைய மன தைரியத்துடன்.

லேர்னிங் சிஸ்டத்தில் ஸ்போகன் க்ளாஸ் போகும்போது அவன் வேலை செய்துகொண்டிருந்த அசோக் பில்லர் அருகே உள்ள ஒரு ஓட்டலில் சென்றும் பார்த்தேன். நன்றாக கவனித்தான், எல்லோரிடமும் அறிமுகம் செய்து வைத்து சந்தோஷப்பட்டான், சமையலறையில் வேலை.

'ஓட்டல்-ல சாப்பிடக்கூடாதுன்னா, செய்யறத பார்த்தீங்கன்னா அவ்வளவுதான்' அனுபவத்தில் சொன்னான். அதன்பின் வாரா வாரம் ரூமிற்கு வந்துவிடுவான், நிறைய பேசிக்கொண்டிருப்போம். சினிமாவில் டைரடராகவேண்டும் என்பது அவனது கனவு. கதை சொல்லு மருதமுத்து என சொல்லிவிட்டால் போதும், உடனே ஆரம்பித்துவிடுவான்.

'அண்ணா ஹீரோயின் பணக்கார வீட்டுப்பொண்ணு, ரோட்டுல நடந்து போய்கிட்டிருக்குது'

'அப்போ ஹீரோ ஏழைதானே'

'சும்மா கேளுங்கண்ணா, அப்போ அங்க ஒரு ஐஸ்கிரீம் கடை இருக்கு. ஒரு ஐஸ்கிரீமை காசு கொடுத்து வாங்கி கீழப்போட்டு மிதிக்குது'

'ஏன் மருதமுத்து'

'அதோட பணத்திமிற காட்டுறோம்னா'

அதன் பிறகு சினிமா சினிமா என்றே இருந்தான். கடைசியில் எங்கள் ஊரிலேயே ஒரு அரிசிக்கடை வைத்ததாய் கேள்விப்பட்டேன், அப்படியே எல்.ஐ.சி. ஏஜன்டாகவும் இருப்பதாய் பார்த்தபோது சொன்னான்.

சரியாய் இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னால் தெருவில் சென்று கொண்டிருந்தவன் என்னைப் பார்த்ததும் வீட்டிற்கு வந்தான். நலம் விசாரிப்புக்குப்பின் 'சினிமா கனவு என்ன ஆச்சு' எனக் கேட்டதற்கு

'அதெல்லாம் கானல் நீர்னா. நமக்கு தேவையில்லை, சரிப்படாது' என சொல்லி முன்பை விட இன்னும் மன உறுதியாய் சென்றான். ஆனாலும் அதற்காக அவன் இழந்தது எத்தனையோ பொன்னான வருடங்களை.

என் தம்பியிடம் பேசும்பொழுது நடந்த உரையாடல் அப்படியே கீழே...

'அண்ணா உனக்கு மருதமுத்துவை தெரியுமா?'

‘யாரு, கொய்யானா?’

‘இல்லன்னா, சினிமா மருதமுத்து’

‘ஆமா, தெரியும். என்ன விஷயம்?’

‘நேத்து சாயங்காலம் சூசைட் பண்ணிக்கிட்டான்’

‘அய்யோ, என்ன ஆச்சு?’

‘காமாலை, சுகர். நாட்டு வைத்தியத்த மட்டும் செஞ்சிக்கிட்டிருந்தான். கால்ல தண்ணி சேர ஆரம்பிச்சிடுச்சி. ரெண்டு நாளுக்கு முன்னால தறிக்கு வந்து இங்க வேலை பாக்குற எல்லா பசங்ககிட்டயும் பேசிக்கிட்டிருந்தான். எல்லாத்துகிட்டேயும், கண்டிப்பா நாம பாப்போம்னு ஒரு மாதிரியா அழுத்தி சொல்லிட்டு அவன் ஃபிரண்ட் கூட சைக்கிள்ல போயிட்டான்’

‘ஊரையெல்லாம் சுத்தி பார்த்துட்டு, படிச்ச ஸ்கூல், கோவில் ஒவ்வொரு ஃப்ரண்ட் வீட்டுக்கும், அதிகமா அவர் இருக்கிற லைப்ரரின்னு எல்லா இடத்துக்கும் போயிருக்கான். அவனோட அம்மா பேர்ல எல்லா பேங்க் அக்கவுண்ட்டயும் மாத்தி, பணம் தர வேண்டியது, கொடுக்கவேண்டியது எல்லாத்தையும் செட்டில் பண்ணியிருக்கான்.’

‘அவங்க தெருவில இருக்கிற பசங்களுக்கெல்லாம் நல்லா படிக்க சொல்லி அட்வைஸ் பண்ணியிருக்கான். எல்லாருக்கும் சாக்லேட் வாங்கிக் கொடுத்திருக்கான். கடைசியா மதியம் ஒரு மணி வாக்குல பக்கத்து வீட்டுல இருக்கிற அவன் ஃபிரண்ட கூப்பிட்டு முக்கியமான வேலையா வெளியே போகனும், இப்ப தூங்கப் போறேன், நாலு மணிக்கு எழுப்பிவிடுன்னு சொல்லிட்டு காதுக்குள்ள மருந்த ஊத்திக் கிட்டு படுத்துட்டான். நாலு மணிக்கு பார்த்தா கட்டில்ல செத்துக்கிடக்கிறான்’

கேட்டு என் மனது என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது! இதுதான் வாழ்க்கையா என. தற்கொலை கோழைத்தனமான முடிவு, சட்டென உணர்ச்சி வேகத்தில் எடுக்கக்கூடியது என எண்ணியிருந்த எனக்கு எனக்கு அதன் இன்னொரு பரிமாணமும் புரிந்தது.

மருதமுத்து, அடுத்த பிறவியிலாவது குறைவின்றி பிறந்து உனது எண்ணங்களையெல்லாம் நிறைவேற்றி எல்லாம் சாதிக்கவும், உனது ஆன்மா சாந்தியடையவும் வேண்டுகிறேன்!