வருவாய்...தருவாய்...

அன்புமகன் உனை நானும்
ஒவ்வொரு நொடிப்பொழுதும்
எண்ணி இங்கு வாடுகின்றேன்
ஏக்கம் சூழ ஏங்குகிறேன்

கண்விரிந்த சிரிப்போடு
கன்னத்தில் முத்தமிட்டு
எண்ணத்தை புதுமையாக்கி
ஏக்கமெலாம் தீர்க்குமுன்னை

காண்கின்ற யாவினிலும்
கனவினிலும் நனவினிலும்
எண்ணுகின்ற யாவினிலும்
உன்னையே எண்ணியிங்கு

மனம் கனத்து மறுபடியும்
மகன் வரும் நாளதனை
தினம் தேதி மணி பார்த்து
தவிக்கின்றேன் நொடி கழிய.

வசந்தம் வரும் நாளெண்ணி
வாட்டமுடம் அப்பாவும்
கசந்து நிற்கும் நாள் கழித்து
கண்மணியின் வரவுபார்த்து

வீடும் தென்றல் தொடுதலினால்
வாசமலர் மொட்டவிழ்க்கும்
பாசமகன் பார்த்தலினால்
பரவசமும் தானே சேரும்...

எதிர்நோக்கும்,
அப்பா!