வை ராஜா வை....

வாழ்க்கையில மூனுச் சீட்டு விளையாடி பணத்தை விட்டிருக்கிறீர்களா? என்ன... இல்லையா? அப்போ நீங்கள் சுத்த வேஸ்ட்....என்றெல்லாம் சொல்ல மாட்டேன், நீங்கள் ரொம்ப ரொம்ப நல்லவர்...!

அன்றொருநாள் தம்பியும் நானும் ஆத்தூரில் இருந்தோம். அண்ணா படத்துக்கு போகலாமா? என அவன் கேட்க, இருந்த பணமெல்லாம் செலவாக பஸ்ஸுக்குத்தானே இருக்கு நாளை பார்க்கலாம் என சொன்னேன். பார்க்கவேண்டுமா சொல் பணத்தோடு வருகிறேன் எனச் சொல்லி என்னை தொலைவிலேயே இருக்கச்சொல்லி அங்கிருந்த கும்பலான ஒரு இடத்துக்கு சென்றான்.

தம்பியைப் பார்த்தவுடன் பலமாய் சலாம் போட்டு ஒரு ஐம்பது ரூபாயைத் தர, சிரித்து வாங்கி வந்து சரி படத்துக்கு போகலாம் எனச் சொல்ல, என்ன விஷயம் எப்படி உனக்கு பணம் கிடைத்தது எனக் கேட்டதற்கு காரணத்தை சொன்னான். என் தம்பி ஒரு முறை மூன்று சீட்டு விளையாடுவதை வேடிக்கைப் பார்த்து , மிகச் சரியாய் எது ஜோக்கர் என கணித்துச் சொல்லி பணத்தை ஒவ்வொரு முறையும் வைக்க, நடத்தும் அந்த ஆளுக்கு கணிசமான நட்டம். அதன்பின் உனக்கு ஆட்டம் தெரிகிறது இனிமேல் விளையாடக்கூடாது என சொல்லி இவனைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் ஐம்பதை கொடுப்பதை வழக்கமாய் கொண்டிருக்கிறார்.

நமக்கு சும்மா இருக்குமா? இது சம்மந்தமாய் நடந்த ஒரு சம்பவம் நினைவிற்கு வர கொசுவர்த்தியை சுற்ற ஆரம்பித்தேன்.

பதினொன்றில் படிக்கும்போது என் அத்தை மகளுக்கு திருமணம். தைக்கக் கொடுத்திருந்த துணிகளை வாங்கவும் பேருந்து செலவுக்கும் என நூறு ரூபாய் கொடுத்துவிட்டு, முதல் நாளே அப்பா, அம்மா என எல்லோரும் கிளம்பி சென்றுவிட்டார்கள்.

அச்சமயம் ஆத்தூரில் மாடர்ன் டைலர்ஸ் எனும் கடை மிகவும் பிரபலம். அங்குதான் அப்பா பேன்ட் சட்டைகளை தைப்பதை வழக்கமாய் கொண்டிருந்தார், முதன் முதலாய் எனக்கும்.

வாங்குவதற்கு சென்றபோது தயாராகிக் கொண்டிருப்பதாகச் சொல்லி, இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் ஆகும் எனச் சொன்னார்கள். சரி பத்து ரூபாய் செலவுக்கு இருக்கிறதே அதை வைத்து, காத்திருக்கும் நேரத்தில் சினிமா பார்க்கலாம் என முடிவு செய்தேன்.

அப்போது புதிதாய் ஆரம்பித்து பிரபலமாயிருந்த என்.எஸ். தியேட்டருக்கு சென்று காட்சிக்கான நேரத்தைப் பார்த்துவிட்டு மெதுவாய் நோட்டம் விட்டபோது அங்கு கும்பலாய் நான்கைந்துபேர். ஒரு மேசையில் துணியால் மூடி மையமாய் ஒருவர் கையில் உள்ள மூன்று சீட்டுக்களை சதிராடி மேசையில் தனித்தனியே போட்டு,

‘வாங்க சார் வாங்க, சரியா ஜோக்கர்ல வெச்சா, அஞ்ச வெச்சா பத்து, பத்த வெச்சா இருபது, ஐம்பத வெச்சா நூறு’ என சொல்லிக் கொண்டிருக்க, பணத்தை வைத்து விளையாடிய வண்ணம் சுற்றிலும் சிலர்.

மெதுவாய் எட்டிப்பார்க்க, ஒன்றில் அங்கிருந்த ஒருவர் பத்து ரூபாய் வைத்தார். அந்தச் சீட்டைத் திருப்பிக்காட்ட அது ஜோக்கராய் இல்லாததால் நடத்துபவர் பணத்தினை எடுத்துக்கொண்டு மீதமிருந்த இரண்டில் எதில் ஜோக்கர் என சொல்லுங்கள் இந்த பத்து ரூபாயைத் தருகிறேன்’ என எல்லோரையும் பார்த்துக் கேட்டார்.

நான் சொல்ல எத்தனித்து தயங்கி நிற்பதைப்பார்த்து சரியாய் சொல்லு தம்பி இந்த பத்து உனக்குத்தான் என்றார். கையை காண்பிக்க சரியாய் இருந்தது. பத்து ரூபாயை உடன் கொடுத்துவிட என்னுள் ஏகமாய் சந்தோஷம்.

அப்புறம் பக்கத்தில் இருப்பவர் என்னை உற்சாகப்படுத்தி இதில் வை அதில் வை என வைக்க சொல்ல, கொஞ்ச நேரத்தில் கையில் இருந்த எண்பது ரூபாயையும் இழந்து ராச்சியத்தை இழந்து நின்ற தருமனாய் நின்றேன், சொல்லித்தந்த அந்த சகுனியும் அவரது ஆள்தான் எனத் தெரியாமல். கடைசியாய் அவர் சரி தம்பிக்காக சொல்கிறேன், தம்பி பேர்ல நூறு ரூபாய், இதுதான் ஜோக்கர் என வாய் வார்த்தையில் ஒரு சீட்டினைக் காட்டி சொன்னார். திருப்ப அது ஜோக்கர்! ஆஹா விட்டதைப் பிடித்தாயிற்று என சந்தோசப்பட அடுத்த அதிர்ச்சி வந்தது.

‘நூறு ரூபாயக்காட்டு, நூறைத் தர்றேன்’ என சொன்னார். உடனே பக்கத்தில் இருந்த, வருவோர் போவோரை எல்லாம் கேட்க ஆரம்பித்தேன். ‘அண்ணா ஒரு நூறு ரூபாயைக் கொடுங்க, காட்டிவிட்டு கொடுத்துவிடுகிறேன்’ என. எல்லோரும் என்னை கன்னா பின்னா என திட்டி செல்ல அவர்கள் மேல் அப்படி ஒரு கோபம் வந்தது, என்ன மனிதாபிமானமே இல்லாதவர்கள் என. (பிறகு எவ்வளவு கேவலமாய் நடந்துகொண்டேன் என நெடு நாட்களுக்கு வருந்தினேன்). கடைசியில் எங்காவது போய் வாங்கி வா என சொல்லி அனுப்பிவிட்டார்கள். அழவில்லை, அதைத்தவிர எல்லாம்.

ஆட்டோ மொபைல்ஸ் வைத்திருந்த மாமாவின் கடைக்கு சென்றேன். ‘வா மருமகனே சௌக்யமா? வீட்டுக்கு போ அத்தை, புள்ளைங்க எல்லாம் இருக்காங்க! சாப்பிட்டுட்டுத் தான் போகனும்’ என சொன்னார். தயங்கி காசினை தொலைத்துவிட்டேன் என சொல்ல ஆரம்பிக்க பட்டென காசெல்லாம் தரமுடியாது என சொல்லிவிட்டார்.

வீட்டிற்கு திரும்ப செல்லுவதற்கும் மூன்று ரூபாய் வேண்டும். சென்றாலும் பணத்தினை திரட்ட முடியாது. என்ன செய்ய என குழம்பி கடைசியாய் ஒரு முடிவோடு வழக்கமாய் நகை செய்யும் பானு ஜுவல்லரிஸ் கடையை நோக்கி சென்றேன். கடையில் இருந்த என் உறவுக்கார அண்ணன் என்னை வரவேற்று உபசரித்து என்ன விஷயம் எனக் கேட்க, பணத்தினை தொலைத்துவிட்டதாய் சொன்னேன்.

உடன் எவ்வளவு வேண்டுமெனக் கேட்க, எண்பத்தைந்து ரூபாய் என சொன்னேன். பத்து ரூபாய் நோட்டுக்களாய் எண்ணி நூறு ரூபாயாகக் கொடுத்து கவலைப்படாமல் இருக்கச் சொல்லி அப்பாவிடம் சொல்லிக்கொள்கிறேன் எனச் சொன்னார். கடவுளாய் அவரை நினைந்து நன்றி கூறி கவலையை மறந்து துணிகளை வாங்கி திருமணத்துக்கு சென்றேன்.

இந்த உண்மையை சம்பாதிக்க ஆரம்பித்தபின் தான் தைரியமாக வீட்டில் சொல்ல முடிந்தது!