அத்தை மகனும் சினிமாவும்....

என் அத்தை மகன் பாலு சினிமா பாக்கிறதுல பெரிய ஆளு. எல்லா படத்தையும் பாத்துடும். எம்.ஜி.ஆர் படம்னா எத்தன நாள் ஓடுதோ அத்தன நாள் பாக்கும்.

காசுக்கு வீட்டுல இருக்கிற நெல்லு, காட்டுல இருக்கிற தேங்காய், சொந்தம், பந்தம்னு எப்படியாச்சும் தேத்திட்டு சுத்து பட்டி(வேணாம், சினிமாவோட போகட்டும்) பக்கத்து ஊர்ல, டவுன்லன்னு எங்கெல்லாம் போக முடியுதோ, போய் பாத்துடும்.

சைக்கிள்ல 30 கி.மீ தூரம் கூட போயி பாத்துடும். மொத்தத்துல ஒரு படத்தையும் தவற விடாது. லோக்கல்னா தரை டிக்கெட் அம்பது பைசா, டவுன்னா ஒரு ரூபா அவ்வளவுதான். சினிமான்னா உயிரு. ஆனா எந்த படத்தோட கதையையும் சொல்ல தெரியாது.

டவுன்ல பாத்துட்டு வந்ததுன்னா, ஹீரோ கணக்கா உட்கார வெச்சு கதை சொல்லுன்னு சொல்லி, உளர்றத பாத்துட்டு, சரி சரி வேணாம் போதும்னுடுவோம்.

எந்த பட போஸ்டர பாத்தாலும், சினிமா பத்தி பேசினாலும் நான் மொதல்லயே பாத்துட்டேன்னு சொல்லும்.

கொஞ்சம் பெரிய ஆளாயிட்டு ரிக்(போர் போடற) வண்டி, காட்டு வேலை அது இதுன்னு கதம்பமா பண்ணிட்டிருந்துச்சி.

அப்போல்லாம் தூர்தர்ஷன் மட்டும்தான். கலர் டி.வி எங்கயாச்சும் தான் இருக்கும். வாரத்துக்கு ஒரு படம், ஓளியும் ஒலியும். எப்பவாவது மாநில மொழி திரைப்படத்துல அவார்ட் வாங்கின மொக்க படம்னு (இப்போ சொல்லலாம், அப்போ அதான் தேவாமிர்தம்) தான் இருக்கும்.

ஒரு நாள், மாநில மொழி வரிசையில ஏதோ ஒரு தேஞ்சு போன ஒரியா மொழி படம் ஓடிட்டிருந்தது. படம் சரியான ஆமை வேகம், கார் போறதையே கால் மணி நேரம் காட்டிட்டு இருந்தாங்க.

அத்தை மகன் வீட்டுக்குள்ள வந்தாப்ல, வழக்கம் போல 'இந்த படத்தை மொதல்லயே பாத்துட்டேன்' ங்கவும், சரி வசமா இன்னைக்கு சிக்கிட்டான்னு, என் சித்தப்பா, 'சரி அடுத்த என்னா சீன் சொல்லு' ன்னு கேட்டாரு.

'இப்போ காரு எஞ்சின் சூடாயி நின்னுடும்' னது, நின்னுடுச்சி. 'பக்கத்துல குளம் இருக்கும்', இருந்துச்சி. 'கேனை தூக்கிட்டு போவான்', போனான். 'பொண்ணுங்க குளிச்சிட்டு இருப்பாங்க', இருந்தாங்க.

கடைசி வரைக்கும் அடுத்து வர்றத சொல்லிட்டிருக்கவும் எங்களுக் கெல்லாம் மயக்கம் வர்ற மாதிரி ஆயிடுச்சி.

'ஆமா இந்த படத்தை எங்க பாத்தே' ன்னு கேட்டதுக்கு, 'வடக்க ரிக் வண்டியில இருக்கும்போது ஒரு டென்ட் கொட்டாயில பாத்தேன்' னுச்சி. அதுல இருந்து சினிமாவ பத்தி கேக்கறத நிறுத்திட்டோம்.

ரொம்ப வருஷத்துக்கப்புறம், படிச்சி முடிச்சிட்டு வெளி நாட்டுக்கு போயிட்டு ஊருக்கு வந்தப்போ அவங்க வீட்டுக்கு போனேன்.

கல்யாணம் பண்ணி ரெண்டு பசங்க, நல்ல பெரிய வீடு, வசதின்னு நல்லா இருந்தாப்ல. எல்லா வசதியும் இருந்துச்சி. ஆனா ஏதோ ஒன்னுமட்டும் குறையா இருந்துச்சி. வாயை விட்டு கேட்டுட்டேன்.

'ஆமா எல்லாரும் அதத்தான் கேக்கிறாங்க. டி.வி. மட்டும் இருக்கக்கூடாதுன்னு வெக்கல, பசங்க படிப்பு கெட்டிடும்ல' ன்னாரு.

மனசுக்கு நிறைவா இருந்துச்சி. வெளியில வர்றப்போ, சிஸ்டர்கிட்ட கேட்டேன்.

காத்திருந்தாப்ல, 'ஆமா இன்னும் தியேட்டர் தியேட்டராத்தான் அலையிது, எங்களுக்கு தெரியாதுன்னு நெனைச்சிட்டு, நாங்க மட்டும்தான் டி.வி. பாக்கக்கூடாதாம்' னு சொல்லுச்சி.

பின்குறிப்பு

சில மாற்றங்களுடன் கூடிய மீள் பதிவு...

இந்த பதிவு உங்களுக்கு பிடிச்சிருந்தா என்னை மேம்படுத்த உங்க கருத்துக்களையும், உற்சாகப்படுத்த ஓட்டையும் போடுங்களேன்!