எங்கேயோ படிச்சது 7 (மாலைக்கண் நோய் மாப்பிள்ளை)

நம்ம ஆளுக்கு புதுசா கல்யாணம் ஆச்சு. தலைவரு மாலைக்கண் நோய் இருந்தாதால, சாயங்காலம் ஆனா சரியா கண்ணு தெரியாது. ஆனா மறைச்சிதான் மாட்டியிருக்காப்ல.

மாமனார் வீட்டில விருந்து(ஏன், எல்லோரும் மாமியார் வீடுன்னு அதிகமா சொல்றாங்க?).

மனசுக்கு புடிச்ச பொண்டாட்டி, வித விதமா கவனிப்பு... சொக்கி போயி கிடந்தாரு.

சரியா சாயங்காலம் ஆனா வீட்ட விட்டு வெளியே போகாத மாதிரி பாத்துகிட்டாரு.

விதி சும்மா விடுமா? ஒருநாள் தோட்டத்து பக்கம் போனாரு. திடீர் மழை, நகர கூட முடியாம மோட்டார் கொட்டாயில உக்காந்துட்டாரு. ஏழுக்கு மேல ஆயிடுச்சி, நல்லா இருட்டிட்டதால போறதுக்கு வழி தெரியல.

தட்டு தடுமாறி அங்கேயும் இங்கேயும் தடவி சரி வெளிய போயி நிக்கலாம்னு எழுந்திரிக்கிறப்போ கையில எதோ புசு புசுன்னு மாட்ட அது ஒரு முயல்.

மழைக்கு ஒதுங்கியிருக்கும் போக இருக்கு. நல்லா கொழு கொழுன்னு இருந்துச்சி.

காதை புடிச்சி தூக்கிட்டு நின்னுகிட்டிருக்கறப்போ, அப்போ அந்த வழியா வந்த பக்கத்து காட்டுக்காரர்,

'என்னங்க புது மாப்ள, அங்க நின்னிட்ட்ருக்கீங்க. மழதான் விட்டுடுச்சே, வீட்டுக்கு கிளம்பலையா' ன்னு கேக்க,

'எங்க கிளம்பறதுன்னு நினைச்சிட்டு', 'இல்லயில்ல கிளம்பலாம்னு வெளிய வரும்போது தூரத்துல நீங்க வர்றத பாத்துட்டு சேந்து போலாமேன்னு நின்ன்னுகிட்டிருக்கேன்'னாரு.

'ஆக, இருட்டுல கூட நாம தூரத்துல வர்ரது தெரியுதா' ன்னு ஆச்சர்யப்பட்டுகிட்டே, 'சரி வாங்க கிளம்பலாம்' னாரு.

மாப்பிள்ளை அவரு எப்பவுமே ஒரு பெரிய தடிய கூடவே வெச்சிருக்கறத முன்னாலயே கவனிச்சிருக்காரு.

'ஆமா நீங்க என்ன ஏதோ பாரம் வெச்சிருக்கிங்க போலிருக்குது'ன்னு கேக்க, 'ஆமா, தேங்கா புடுங்கிகிட்டு வந்திருக்கே' ங்கவும்,

'சரி சரி அதை கழியில நடுவில கட்டுங்க, ரெண்டு பேரும் சேந்து தூக்கிகிட்டு போகலாம்'னு சொல்லவும்,

அவரு எவ்வளவோ மறுத்தும் கேக்காம அதே மாதிரி செஞ்சி, அவர முன்னாடி நடக்க விட்டு பத்திரமா போயி சேந்துட்டாரு.

மாப்பிள்ளை வெறும் கையாலயே முயல் புடிச்ச கதை பக்கத்து வீட்டுக்காரர் சம்சாரம் புண்ணியத்துல ஊரெல்லாம் பரவ, ரொம்ப பேரு வீட்டுக்கு வந்து பாத்துட்டு போனாங்க.

மப்பிள்ளை நேரமோ என்னவோ தெரியல, அடுத்த நாளும் அதே மாதிரி மழையில மாட்டி இருட்டிடுச்சி.

இன்னிக்கு ஆபத்பாந்தவனா வந்தது கன்னுக்குட்டி. அவுத்துகிட்டு காட்டு பக்கம் ஓடி வந்துடுச்சி போலிருக்கு.

அவரு சரியா மா மான்னு கூப்பிட பக்கத்துல வரவும் கயிற கெட்டியா புடிச்சிகிட்டு முடுக்க, சரியா வீட்டுல கொண்டுவந்து விட்டுடுச்சி.

வாசல்லயே மாப்பிள்ளய காணும்னு தவிப்போட எல்லாரும் காத்திருக்க, மாமனார், 'மாப்பிள்ளை சிங்கம்டி, இந்த ஊர்லயே கையால எவென் முயல் புடிச்சிருக்கான் சொல்லு'ன்னு பீத்திக்கிட்டிருந்தாரு.

கன்னுகுட்டி மாப்பிள்ளையை இழுத்துகிட்டு ஓடி வந்ததுல மூச்சிறைக்க மூச்சிறைக்க, 'இந்த வீட்டிட யாருக்குமே என்னை தவிர பொறுப்பு கிடையாது. கன்னுகுட்டிய இப்படியா பொறுப்பில்லாம விட்டுடறது, விட்டிருந்தா காடெல்லாம் மேஞ்சிருக்கும்'னு சொல்லவும்,

'ஆஹா பொறுப்புன்னா இது தானே பொறுப்பு' ன்னு எல்லோரும் மெச்சிகிட்டாங்க, சின்ன கன்னுகிட்டி விட்டாலும் பயிர் மேயாதுன்னு தெரிஞ்சும்.

அடுத்த நாள் மாப்பிள்ளை ரொம்ப விவரமா வீட்டுலயே இருந்தாரு.

ராத்திரி சாப்பிடற வரைக்கும் ஏதும் ஆகல. வெத்தல போட்டு திண்ணையில காத்தாட உக்காந்து இருந்தப்போ திடீர்னு கரண்ட் போயிட மாப்பிள்ள சத்தம் போடாம இருந்தாரு.

அப்பொ திம் திம்னு நடந்து வர்ற சத்தம் கேக்க, எருமை மாடுதான்னு நினைச்சிகிட்டு பக்கத்துல வந்தப்போ தடவும்போது கிடைச்ச கழியால நச்சுனு ஒரு போடு போட்டாரு.

அய்யோ அம்மான்னு கத்திகிட்டு விழும்போதுதான் தெரிஞ்சது, வந்தது மாமியாருன்னு.

கரன்ட் சொல்லி வெச்ச மாதிரி வந்துடவும், மாமியார் கிழ விழுந்து கிடக்க, மப்பிள்ள கையில தடியோட நிக்க, ஆனாலும் சமாளிச்சாரு பாருங்க தெறமையா,

'பொம்பளைங்கன்னா ஒரு அடக்கம் வேணும், நடக்கும் போது ஒரு பதுவுசா நடக்கனும், இப்படி திம் திம்மு நடந்தா குடும்பம் விளங்குமா' ன்னாரு.

'ஆஹா, மாப்பிள்ளை சாஸ்திரம் சம்பிரதாயமெல்லாம் கரைச்சு குடிச்சிருக்காரு' ன்னு எல்லாரும் பாராட்ட, தலையில இட்டிலி மாதிரி வீங்கியிருந்த மாமியார கைத்தாங்கலா உள்ளே கூட்டிட்டு போனாங்க...