இருநூறாவது இடுகை...

இதுவரை எத்தனை இடுகைகள் எழுதியிருக்கிறோம் என எதேச்சையாய் பார்க்க இருநூற்றைத் தாண்டியிருப்பது தெரியவந்தது. கொஞ்சம் வியப்பாயும் ஆச்சர்யமாயும் இருந்தது, இவ்வளவு எழுதியிருக்கிறோமா என. மீள் இடுகைகளை தவிர்த்தால் இது இருநூறாவது இடுகை. ஆம், இத் தருணத்தில் இந்த வலையுலகிற்கு கண்டிப்பாய் எனது மனமார்ந்த நன்றியினை சொல்லியே ஆகவேண்டும், எனது எண்ணங்களை எழுத்துக்களாய் மாற்றியதிற்காக, அதை பகிர்ந்து கொள்ள நல்ல நட்புக்களையும், சொந்தங்களையும் ஏற்படுத்தித் தந்தமைக்காக...!

எழுத வந்தபோதிருந்த சூழல் கண்டிப்பாய் இப்போது இல்லை. நிறைய பேர் எழுதுகிறார்கள், பல புதிய விஷயங்களைத் தெளிவாய்த் தருகிறார்கள். இப்போதெல்லம் தினம் வருகின்ற இடுகைகளின் எண்ணிக்கைகள் அதிகமாய் படிக்க நேரம் ஒதுக்க இயலாத அளவிற்கு இருக்கின்றன. அதே சமயம் சர்ச்சையான விஷயங்களும் இல்லாமல் இல்லை. தடியெடுத்தவன் தண்டல்காரன் எனும் போக்கும், தரக்குறைவான விமர்சனங்கள், தகாத வார்த்தைகள் என சில விஷயங்கள் அயர்ச்சியை ஏற்படுத்துகின்றன.

வலையுலகில் நுழைந்ததிலிருந்து இன்றுவரை நிறைய நட்புக்கள், சொந்தங்கள். இவ்வாறு சொல்லுவதற்குக் காரணம் பார்க்கும், பழகும் எல்லோரிடமும் நட்பு துளிர்த்தாலும் இறுதிவரை தொடரப்போவது வெகு சிலரோடு தானே? அந்த வகையில் இன்று ஏராளமான நிரந்தர நண்பர்கள், என் வாழ்வோடு இயைந்துவிட்ட சொந்தங்கள் என பூரிப்பாக இருக்கிறேன்.

என்னைத் தொடரும் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட அன்பு உள்ளங்களுக்கு என் மனப்பூர்வமான அன்புகலந்த நன்றியினை இதன் வாயிலாய் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.  சூழல், வேலைப்பளு ஆகியவற்றால் முன்புபோல் அதிக இடங்களில் பின்னூட்டமிட இயலவில்லை. ஆனாலும் கிடைக்கும் ஓய்வு நேரத்தில் படித்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறேன்.

இதில் குறிப்பிட்டு எவரையேனும் சொல்லவேண்டுமென்றால் நிச்சயம் பழைய பல்லவியை திரும்ப பாடுவதாய் இருக்கும். பல இடுகைகளின் வாயிலாய் திரும்ப திரும்ப அவர்களைக் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன். தொடர்ந்து படிக்கும் எல்லோருக்கும் அவர்களைத் தெரியும் என்பதால் அவர்களுக்கெல்லாம் எனது ஸ்பெஷல் நன்றியினைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.

இந்த இடத்தில் ஒரு சம்பவத்தைப் பற்றி சொல்லியே ஆகவேண்டும். ராகவன் அண்ணா சிங்கை வந்திருந்த போது சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அந்த உன்னதமான நபரை, அன்பு அண்ணனை சந்தித்த அந்த தருணத்தில், ‘வாடா பெரிய மனுஷா, சௌக்யமா’ என வரவேற்றபோது சில்லென உணர்ந்தேன். முதல் முறை பார்க்கும்போதே பல வருடங்கள் பழகிய உணர்வு அந்த ஒரு நொடியில் தொற்றிக்கொள்ள, அதன் பின் அவரோடு பேசிய தருணங்கள் என் வாழ்வின் மறக்க இயலாதவைகளில் ஒன்றாய் இயைந்துவிட்டது. கனிவின் உருவமாய் அண்ணி, இன்றும் என் கண்ணில் நிற்கும் அன்பு அர்விந்த்... ஆகா, இறைவா உனக்கு நன்றி.

சிங்கை பதிவர்களிடம் ராகவன் அண்ணா விளையாட்டாய், ‘எப்பா, இவருதான் பிரபாகர், வானம்பாடிகளோட ரைட் ஹேண்ட், அவரோட சிஷ்யன்’ என சொல்லியபோது கொஞ்சம் பெருமையாயும் பயமாயும் இருந்தது. என் ஆதர்ஷ நாயகன் என் ஆசானோடு சேர்த்து சொல்லும்போது எனக்கு தகுதி இருக்கிறதா என ஒரு கேள்வியும், அதை வளர்த்துக் கொள்ளவேண்டுமே என ஒரு எண்ணமும் எழுந்தது.

கேபிள் அண்ணா மூலம் அறிமுகமாகி இன்று எனக்கு சொந்தமான என் ஆருயிர் நண்பர் புண்ணாக்கு மூட்டை என சொல்லிக்கொள்ளும் சரக்கு மூட்டை(தலைவரே சரிதானே?) பாலா அவர்கள் எங்கிருந்தாலும் என்னை அழைத்து வாரம் ஒரு முறை பேசிவிடுவார். நைஜீரியாவோ, சென்னையோ... அவரின் அழைப்பு தவறாமல் இருக்கும். அவரின் இந்த உறவும் இந்த வலை தந்ததே. அவர் தந்திருக்கும் தகவல்கள் இன்னும் பல வருடங்களுக்கு வலையேற்ற உதவியாய் இருக்கும். அவரோடு பேசுவதே ஒரு இனிமையான அனுபவம், அதனால்தான் சரக்கு மூட்டை என்றேன்.

எனக்காகவே வாழ்ந்து,  எனது ஒவ்வொரு இடுகையினையும் முதலில் செவிவழிக்கேட்டு, படித்து, ஊக்குத்து,  இடுகைக்கு விஷயங்க்ளைப் பகிர்ந்து, இளமையில் இறைவனைச் சேர்ந்த, இன்றும் என்னுடனே இருக்கும் என் தம்பி திவாகர்.... என்ன சொல்ல சொல்ல வார்த்தைகள் இல்லை.

இறுதியாய் எனக்கு பின்னூட்டமிடும், என்னைப் படிக்கும் அனைத்து உள்ளங்களுக்கும் எனது நன்றியினை மீண்டும் தெரிவித்து, இன்னும் சிறப்பாய் இடுகைகளைத் தர முயற்சிக்கிறேன் எனச் சொல்லி, என்றும் நன்றியுடன்...

பிரபாகர்...