ஈரோடு பதிவர்களும், ஜூனியரும் நானும்...

கதிர் ஊருக்கு வரும்போது கண்டிப்பாய் பார்த்தே ஆகவேண்டும் என தினந்தோறும் மிரட்டல் விட்டுக்கொண்டிருந்ததால் அவரையும், அன்பான மற்றும் சிலரையாவது பார்த்தே ஆகவேண்டும் என முடிவு செய்திருந்தேன். அப்பா நீங்கள் எங்கு சென்றாலும் உங்களோடுதான் வருவேன் என மகன் அன்புக்கட்டளை இட்டிருந்தார். அதன்படி அவரையும் என்னோடு அழைத்துக்கொண்டு டூவீலரில், முன்னே விஷாக், பின்னால் பெட்டி, தலைக்கு ஹெல்மெட், குளிர் கண்ணாடி என கொளுத்தும் அக்கினி நட்சத்திர வெயிலில் கிளம்பினோம். வண்டியை தாத்தா வீட்டில் விட்டுவிட்டு பஸ்ஸில் பயணிப்பதாய் எண்ணம்.

கியர், பிரேக், கிளட்ச் மட்டும்தான் நான். ஆக்ஸிலேட்டர், ஆர்ன், ஒட்டுவது எல்லாம் அவர்தான். வளைவில், எதிரில் வண்டி வரும்போது என சொல்லித்தந்தவாறு அழகாய் ஓட்டுவார், ஓட்டினார். சேலம் ரோட்டில் செல்லும்போது வண்டி இழுத்தாற்போல் செல்ல, பின் டயர் பன்க்சர். நல்லவேளை, சரி செய்யும் கடை வெகு அருகில். அந்த வேகாத வெயிலில் பையனை வைத்துக்கொண்டு... கொஞ்சம் டென்ஷனானேன். ’விடுங்கப்பா, எனக்கு ஒன்னுமில்லை’ என என் முகத்தைப்பார்த்து ஆறுதல் சொல்ல, தணிந்தேன்.

டியூப்பையே மாற்றிவிடலாம் என சொல்ல, கடைக்கு சென்றேன். மூன்று விலையில் இருந்தது. இது ஒரிஜினல், முந்நூறு ரூபாய் என சொல்லி விலை கம்மியாய் இன்னுமிரு ட்யூப்களையும் காட்ட,  போலியை பகிரங்கமாய் விற்பது அதிர்ச்சியாயிருந்தது.

ஒரு வழியாய் வண்டியை விட்டுவிட்டு சேலம். கிளம்பிக்கொண்டிருந்த பஸ்ஸில் அவசரமாய் ஏறிக்கொண்டோம். அப்புறம்தான் தெரிந்தது அது பவானி வழியாக கோவை செல்லும் பேருந்து என. மன்னிப்பு கேட்டு சங்ககிரியில் இறங்கிக்கொண்டு, மற்றுமொரு பஸ் பிடித்து ஈரோடு. அடிக்கடி கதிரின் அழைப்பு. பள்ளிபாளையம் வந்தவுடன் சொல்லுங்கள் என சொன்னார்.

பிருந்தாவன் அருகே வரச்சொல்ல, காரில் காத்திருந்தார். கதிர்... பாராமல் பேசி, எண்ணங்களை பகிர்ந்த என் இனிய நண்பர், கண்முன்னால். சந்தோஷமாய் கைகுலுக்கி வரவேற்க, ஜூனியர் பின்னால் அமர்ந்துகொள்ள, கதிரோடு முன்னால். ஆரூரனும் வந்து வேறொரு பக்கத்தில் காத்திருக்க, பிக்கப் செய்து கொண்டு அலுவலகம் செல்வதாய் சொல்ல அவர் நேரே அங்கே வருவதாய் சொல்லிவிட்டார்.

காரை நிறுத்தி கதிரின் அலுவலகம் சென்றோம். ஆஹா இங்கிருந்துதானா இத்தனை மவுனமும் கசிகிறது என ஆச்சர்யப்பட்டேன். அவரின் அலுவலக நுழைவாயிலேயே இருந்த அச்சடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த போஸ்டர்கள் என்னைக் கவர பார்த்தேன். இறுதி அஞ்சலி எனும் போஸ்டரில், கண் தானம் வழங்கியமைக்கு நன்றி என்று நன்றியுடன், இவரின் சொந்த செலவில். தகவல் வந்து கண்ணினை எடுக்கச் செல்லும் அந்த குறுகிய இடைவெளியில் அச்சடித்து எல்லோருக்கும் விழிப்புணர்வினை ஊட்டுவதற்காக வழங்க என அறிந்தபோது கதிரின் மேல் இருந்த மதிப்பு இன்னும், இன்னும் பன்மடங்காகியது.

விஷாக் கிடைத்த கம்ப்யூட்டரில் விளையாட ஆரம்பிக்க, ஆரூரன் வந்து சேர்ந்தார். முதன்முறையாய் பார்ப்பதாய் இல்லை, ஏற்கனவே பழகிய உணர்வு. அதன் பின் இளவல் பாலாசி (அய்யா ஒரு முன்னோட்டம் கொடுத்திருந்ததால் தப்பித்தேன்... பள்ளி செல்லும் சிறுவனாய்...), அகல் விளக்கு ராஜா (சிறு விபத்துக்குப் பின் தேறி வந்ததாய் சொன்னார்), அப்புறமாய் வால்பையன் அருண். காதல் பற்றி அருண் அதிகமாய் பேசியது ஆச்சர்யமாயிருந்தது. ஏற்கனவே பலமுறை போனில் பேசியிருந்தாலும் நேரில் பார்க்கும்போது தோன்றியது வாலு வாலுதான்!

சரி இரவு உணவுக்கு செல்லலாம் என முடிவு செய்தபோது அருணால் வர இயலாத சூழல். இரண்டு காரில் ஒரு பஞ்சாபி தாபாவுக்கு போனோம். நண்பர் சேது, என்னை தொடர்ந்து வாசித்து வரும் பைஜூ என சேர்ந்து கொள்ள கலக்கலாய் இரவு உணவு ஆரம்பித்தது.

அந்த தாபாவின் ஓனர் சேதுவுக்கு மிகவும் வேண்டப்பட்டவராம். நேரிலேயே வந்து என்ன வேண்டும் எனக்கேட்டதோடு மட்டுமல்லாமல் அவரே சில ஸ்பெஷல் ஐயிட்டங்களை அனுப்பிவைத்தார். அதிலும் குறிப்பாய் ஜப்பான் சிக்கன் ரொம்ப அருமையாய் காரம் குறைவாய் இருந்தது விஷாக்கிற்காகவாம். எல்லோருக்கும் பிடித்திருந்தது. உண்மையைச் சொல்லவேண்டுமென்றால் அதுபோல் சாப்பிட்டதே இல்லை. காரம் இல்லையே என்பதை ஈடு செய்ய பள்ளிபாளையம் இன்னும் அருமையாய். கடைசியாய் தயிர் சாதம். விஷாக் சாப்பிட்டுவிட்டு கைகளை உயர்த்தி சூப்பர் என சொல்ல எல்லோரும் சிரித்தோம்.

சேது கதிர், நான் மற்றும் விஷாக்கை கதிரின் வீட்டில் விட்டுவிட்டு சென்றார். வழியில் ஒரு நாய் வீலென கத்திக்கொண்டு ஓட, ‘அப்பா கார் அந்த நாய் மேல மோதிடுச்சா, அதுக்கு குட்டிங்க எல்லாம் இருக்குமா’ என ஜூனியர் கேட்க, அதெல்லாம் இல்லைப்பா ஒன்னுமில்லை என சொன்னேன். ‘இல்லைப்பா, அது கத்தின சவுண்டு வேற மாதிரி இருந்துச்சி’ என மறுத்து சொல்ல ஒன்றும் ஆகவில்லை என திரும்ப சொல்லி சமாளித்தேன்.

இரவு கதிரின் வீட்டில் தங்கியிருந்து காலை கிளம்பி, ஒரு ப்யூர் வெஜிடேரியன் ஓட்டலில் (இங்கு புளி காரம் சேர்ப்பதில்லை, குறைவான எண்ணெய்...) சாப்பிட்டோம். புதினா தோசை நன்றாக இருந்தது. முருங்கைக்கீரை சூப், சட்னி, சாம்பார் எல்லாம் வித்தியாசமான சுவையில். ஜூனியர் ப்ளைன் என்னாப்பா இவ்வளவு சின்னதா மொத்தமா இருக்கு எனக்கேட்க, அய்யா கொஞ்சம் மெலிசா போட்டுத்தாங்க என சொல்லி சாப்பிட்டு முடித்தோம்.

அவரது இரு சக்கர வாகனத்திலேயே எங்களை அழைத்து வந்த போது வழியில் நாங்கள் மறந்து விட்டு வந்ததை எடுக்க கதிர் அலுவலகம் திரும்ப சென்று வர என ஒரு வழியாய் பேருந்து நிலையம் வந்து சேர்ந்தோம். அங்கு பழங்கள் மற்றும் ஜூஸ் கடை வைத்திருக்கும் அவரது நண்பர் தியாகராஜன்(தியாகு) அருமையாய் கவனித்து, லைம் ஜூஸ், வாட்டர் பாக்கெட் என எல்லாம் ஃபிரஷ் ஜூஸோடு பேருந்தில் செல்லும்போது தேவைப்படுமெனத் தந்து கவனித்தார். அவருக்கு ஒரு பலமான நன்றியினைக்கூறி கிளம்பினோம். என் கதிர் எங்களை பேருந்திலேற்றி கடைசிவரை கையாட்டி வழியனுப்பிவைக்க, பிரிய மனமில்லாமல் பிரிந்தோம். ‘அப்பா கதிர் மாமாவை எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கப்பா’ என ஜூனியர் சொல்ல, எனக்கும்தான் என மனதில் நினைத்துக்கொண்டேன்.

எங்கோ பிறந்து வளர்ந்து, வாழ்வில் இப்படியெல்லாம் உறவினை, சந்திப்பினை ஏற்படுத்திக்கொடுக்கும் இந்த வலையுலகம் ஒரு பெரிய வரப்பிரசாதம் தான்.

இதற்குதான் எழுதவந்தாயா பிரபாகரா என கேட்டுக்கொண்டேன், அன்பான நண்பர்களோடு அளவளாவிய திகைப்பில்.

எடுத்த புகைப்படங்கள் கீழே... சாப்பிடும்போது கிளிக்கியது ஜுனியர்.

மௌனத்தை கசியவிடும் கதிர்..

ஆளுமைக்குரிய ஆரூரன்..

அன்பின் விஷாக்...

வால்பையன் அருண்...

ஆரூரன், கதிர், நண்பர் சேது...

பைஜு...

சேதுவும் நானும்...