எங்கேயோ படிச்சது - குருவும் சிஷ்யனும்... புனைவு இல்லைங்கோ...

உலகத்துலேயே அவருதான் மாவீரன்னு ஒருத்தரு நினைச்சிகிட்டிருந்தாரு. அதுல கொஞ்சம் உண்மையும் இருந்துச்சி, ஏன்னா அவருக்கு சகல வித்தைகளும் தெரியும்.

அதப் பத்தி ஜம்பமா கூட்டாளிங்ககிட்ட சொல்லிருக்கும்போது ஒருத்தர் சொன்னாரு...'நீ பெரிய வீரன் தான் ஒத்துக்கறேன், ஆனா அந்த மலையத் தாண்டிப்போனா அங்க ஒரு குரு இருக்காரு. அவருகிட்ட உன் திறமையக் காமிச்சி அவரு வாயால வீரன்னு சொன்னாத்தான் இந்த உலகத்துலயே நீ பெரிய பலசாலி' ன்னாரு.

சொன்னது நியாயமாப் படவே உடனே கிளம்பி மலையத் தாண்டிப்போய் அந்த குருவப் பார்த்தாரு. அவரு தன்னைப் பத்தி பெருமையா சொன்னத எல்லாம் பொறுமையா காதுல வாங்கிட்டு குரு,  'உங்களோட பலம் என்னன்னு கேட்டாரு.

'சும்மா சாதாரணமா நூறு பேரை அடிச்சிப்போட்டுடுவேன்' னு சொல்லவும், 'ஆஹா, பிரமாதம்' னு சிஷ்யனா சேர்த்துகிட்டு கடுமையான பயிற்சிகளை கொடுத்தாரு.

ஒரு ஆறு மாசம் போனதுக்கப்புறம் கூப்பிட்டு 'உங்களோட பலம் இப்போ எவ்வளவு'ன்னு கேட்டாரு. ஒரு அம்பது பேரை அடிச்சிப் போட்டுடுவேன்'னு சொல்லவும் இன்னும் நிறைய பயிற்சிகளை செய்யச் சொன்னாரு. திரும்ப ஒரு மூனுமாசம் கழிச்சி அதே கேள்வியக் கேட்க, இருபத்தைஞ்சின்னு பதில் வந்துச்சி. இப்படியா பத்து, அஞ்சின்னு நின்னது.

கடைசியா ஒரு நாள் கேட்டப்போ, 'அது எப்படிங்க, எதிராளிய வெச்சித்தானே சொல்ல முடியும்' னாரு.

'ஆஹா, இப்போதான் நீ உண்மையான வீரன்' னு வாழ்த்தி 'உனக்கு பயிற்சி தேவையில்லை' ன்னு அனுப்பி வெச்சாரு.

இதுக்கப்புறமும் நீதின்னு டிஸ்கியில சொல்லி... கதிர் என்னை கும்மனுமா என்ன?