ஒரு நாள் கூத்து...

அவனுக்கு மிகவும் ஆச்சர்யமாயிருந்தது, இன்னமும் இதுபோல் இருக்கிறதா என. அவன், கிருஷ்ணன், வெளி மாநிலத்தில் வேலை செய்பவன் விடுமுறைக்கு தனது ஊருக்கு வந்திருக்கிறான்.

மெதுவாய் அவனது நண்பன் வெங்கடேஷை கேட்டான். 'இன்னமும் இது மாதிரி இருக்கிறதா' என.

'இல்ல கிஷ்ணா, ரொம்ப வருஷத்துக்கு முன்னால இது மாதிரி பாத்திருக்கோம், இப்போ ஆச்சர்யமாத்தான் இருக்கு'

ஆச்சரியப்பட்ட அந்த விஷயம் இதுதான். ஒரு இளைஞன், ஒரு இளைஞி மற்றும் ஒரு சிறு குழந்தை நன்றாய் வேடமிட்டு தெரு முனையில் ஆடுவதற்கு தயாராக இருந்தார்கள். ஒரு சைக்கிளில் அவர்களது எல்லா உடமைகளும் இருந்தது, தயாராய் வெளியே பாடுவதற்கு எடுத்து வைத்திருந்த இரு ஸ்பீக்கர், ஒரு டேப் ரெக்கார்டர் உட்பட.

பக்கத்தில் இருந்த வீட்டில் கெஞ்சி கரண்ட் எடுத்து சினிமா பாட்டினைப் போட்டு ஆட ஆரம்பித்தார்கள்.

அது மாலை வேளையென்றாலும் அவ்வளவாய் கூட்டமில்லை, வரவேற்பும் இல்லை. இப்போதெல்லாம் டி.வியை விட்டு யார் வெளியே வருகிறார்கள்?

எவ்வளவோ பாட்டுக்களுக்கு ஆடியும் கூட்டமும் இல்லை, காசும் சேரவில்லை. அவர்களைப் பார்க்க ரொம்ப பாவமாய் இருந்தது.

கிருஷ்ணன் அந்த நபரை அழைத்து 'ஏப்பா, காலம் மாறிப்போச்சில்ல, வேற வேலை பாக்கலாம்ல, சரியான வரவேற்பு இல்லல்ல?' என கேட்க,

'வேற எதுவும் தெரியாதுங்க, ஆட்டமாடறதுதான் எனக்குத்தெரியும், அப்படி ஆடித்தான் இவளை கல்யாணம் கட்டிகிட்டேன், புள்ளையும் பெத்துகிட்டேன், சாவர வறைக்கும் இதுதான், நம்மள மாத்திக்க முடியாது' என சொல்ல அவனுக்கு மனசுக்கு மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது.

சரி இன்னிக்கு எவ்வளவு வசூல் ஆச்சு என கேட்க அவன் உதட்டை பிதுக்க, சட்டென பையில் கையைவிட்டு இரு ஐம்பது ரூபாய்த் தாள்களைக் கொடுக்க, கண்கலங்க பெற்றுக்கொண்டு, 'தப்பா நினைச்சிக்காதீங்க, எனக்கு இன்னிய செலவுக்கு ஐம்பது ரூவா போதும், நாளைக்கு ஆண்டவன் பாத்துக்குவான்' எனச் சொல்லி ஒரு ஐம்பதை திருப்பிக்கொடுக்க கிருஷ்ணன் விக்கித்து நின்றான்.