சாவியாடிய மனசு...

அப்போது படித்து முடித்து வேலையில்லாமல் சென்னையில் வேலை தேடிக் கொண்டிருந்த சமயம்.

ஊருக்கு வந்த போது என் சித்தியின் நாத்தனார், எனக்கு அத்தை முறை, உடல்நலம் குன்றி இறந்த தகவலைச் சொல்லி போய் பார்த்து விசாரித்து வர சொன்ன அன்னையின் ஆணைக்காக, எனது நெருங்கிய நண்பர், வயதில் மூத்த மாமாவிடம் பைக்கை கேட்டு வாங்கி கிளம்பும் சமயத்தில் எனது உயிர் நண்பன் மணி வந்தான்.

அவன் 'ஆத்தூர் செல்கிறாயா' எனக் கேட்க இல்லையில்லை என விவரத்தை சொல்ல, 'என்னை தலைவாசலில் இறக்கி விட்டுவிடு அங்கிருந்த ஆத்தூர் போய்க்கிறேன்' எனச் சொன்னான்.

துணைக்காச்சு என அவனையும் ஏற்றிக்கொண்டு கிளம்பினேன். ஊர் தாண்டியவுடன் மணி வண்டியை ஓட்டுகிறேன் என சொல்ல, 'ஓட்ட தெரியும்ல மணி' என சந்தேகமாய் கேட்க, 'என்னய்யா இப்படி கேட்டுட்ட, அருமையா ஓட்டுவேன்' என சொல்லி ஓட்ட ஆரம்பித்தான்.

கொஞ்சம் தூரம் பேசிக்கொண்டே வண்டியை ஓட்டி வர, வழியில் ஒரு கிராமத்தின் வழியே செல்லும் போது திடீரென ஒரு பன்றிக்கூட்டம் சாலையில் வருவதை கவனிக்காமல், வண்டியை அவற்றின் மேல் விடாமல் எவ்வளவோ முயன்றும் கடைசியில் ஒரு பன்றிக்குட்டியின் மேல் விட்டுவிட்டான். முன்னால் வீல் மேலே ஏறி அடிபட்டாலும் பலமாய் கத்திக்கொண்டு ஓடி விட்டது.

மணி, சப்தம் கேட்டு யாரும் பார்ப்பதற்குள், வண்டியை விரட்டி ஊரைத்தாண்டினான். வெலவெலத்துப்போய், 'என்ன மணி இப்படி பண்ணிட்டே' என கேட்டதற்கு,

'திடீர்னு வந்தா நான் என்ன பண்றது, என்னால ஓட்ட முடியாது நீயே ஒட்டு என என்னிடம் கொடுத்துவிட்டான்.

'மணி பன்னி மேல விட்டா ஆகாதுன்னு சொல்லுவாங்க, எனக்கு பயமா இருக்கு, இன்னிக்கு என்ன ஆகுமோ' என சொல்ல, கோபமான அவன்,

'என்னய்யா, இவ்வளவு படிச்சிருக்க, கொஞ்சம் கூட அறிவே இல்ல?, சொல்றவன் ஆயிரம் சொல்லுவான், நமக்கு புத்தி வேணும்' என லெக்சர் அடிக்க ஆரம்பித்தான்.

'சரிப்பா போதும் ஆள விடு' என சொல்லி அவனை தலைவாசல் பஸ் ஸ்டாண்டில் விட்டுவிட்டு கொஞ்ச தூரம்தான் சென்றிருப்பேன், வண்டி கிறுக்க ஆரம்பித்தது.

பின் டயர் பங்க்சர். நல்ல வேளையாய் அருகிலேயே பஞ்சர் கடை இருக்க, தள்ளிச்சென்று இருந்த முப்பது ரூபாயில் பத்தை அழுது, சரிசெய்து கிளம்பினேன்.

கிராமச்சாலையென்றாலும் நன்றாக இருக்க வண்டியை சரியான வேகத்தில் வண்டியினை விரட்ட காற்றாய் பறந்தது. சிறு சிறு மேடுகளில் வண்டி தூக்கிப்போட அது குதிரையில் செல்கிறார்போல் இருந்தது (குதிரையில் சென்ற அனுபவம் இருக்கிறதா என கேட்காதீர்கள், படித்ததுதான்).

வண்டியை சித்தியின் வீட்டில் நிறுத்தி ஆஃப் செய்வற்கு கையை வைத்தால் பக்கென்றிருந்தது. சாவி இல்லை, வந்த வேகத்தில் எங்கோ விழுந்திருந்தது.

வண்டியின் முதல் சாவியை முதலிலேயே தொலைத்த புண்ணியவான் நான் தான். அப்போது ஒன்றும் சொல்லாமல், 'விடு பரவாயில்லை' என சொல்லி இருந்த மாற்று சாவியை தந்து உபயோகப்படுத்த சொன்னார்.

இப்போது மீண்டும் தொலைத்து மாமாவின் நம்பிக்கைக்கே உலை வைத்த மாதிரி ஆயிற்றே என நினைக்கும்போதே பதைத்தது. சித்தி வீட்டில் எல்லோரும் என்னை வாவென வரவேற்க, தலையை கடமைக்கு ஆட்டி இதோ வருகிறேன் என தம்பியை அழைத்துக்கொண்டு இருவரும் வண்டியில் ஆளுக்கொரு பக்கமாய் பார்வையை செலுத்தி தலைவாசல் வரை சென்று பார்த்தும் கிடைக்கவில்லை.

இருந்த ஓர் கடையில் விசாரித்ததற்கு வண்டியின் எல்லா பூட்டுக்களையும் மாற்ற வேண்டும் என சொல்லி அதற்கு ஆகும் செலவினை தோராயமாய் சொல்லி புளியை கரைத்தார்கள். செலவுக்கே வீட்டில் காசு வாங்கி சமாளிக்கும் அந்த சமயத்தில் நிஜமாய் அழுகை அழுகையாய் வந்தது.

திரும்ப சென்று அத்தை இறந்த துக்கத்தை விசாரிக்க செல்லும்போது சாவி தொலைந்த துக்கம் மேலோங்கி நிற்க, என்னை பார்த்து அத்தை வீட்டில் எல்லோரும் அழ நானும் வெடித்து அழ ஆரம்பித்தேன்.

'பிரபுவுக்கு அத்தை மேல் எவ்வளவு பாசம், தான் ஆடுலன்னாலும் சதை ஆடுது பாரு' என்று ஒரு பாட்டி சொன்னது சாவியாடிய என் மனசுக்குள் கேட்டது...