முற்பகல் செய்யின், முற்பகலே விளையும்...

இங்கு சிங்கப்பூரில் மிகவும் அரிதாகத்தான் பார்க்க இயலும், நம்மூரில் அன்றாடம் பார்க்கும் பல விஷயங்களை. உதாரணமாய் வாகனம் சம்மந்தமாக சிக்னலை மீறுதல், ஹார்ன் அடித்தல், புகை கக்கும் வாகனங்கள், வாகனங்களின் சிறு மோதலுக்குப்பின் ஏற்படும் சண்டை, கையில் செல்போனை வைத்து பேசியபடி வாகனம் ஓட்டுதல், (டாக்ஸி டிரைவர் காதில் இயர் போன் அல்லது ப்ளூடூத் வைத்து பேசுகிறார், பஸ் டிரைவர் எவரும் பேசி கண்டதில்லை).


பொது விஷயங்களை எடுத்துக்கொண்டால் கண்ட இடங்களில் சிறுநீர் கழித்தல், அரசியல் பேசுதல், பொது இடங்களில் சப்தமாய் மற்றவர் துன்புறும் வகையில் தரக்குறைவாய் பேசுதல், கடைகளில் மரியாதை குறைவாய் பேசுதல், சில்லறை சம்மந்தமாய் வரும் வாக்குவாதங்கள்... என சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்.

சமீபத்தில் கோவிலுக்கு சென்றுவிட்டு வீட்டிற்கு திரும்பும் போது ட்ரெயினில் ஒரு அறுபது வயதொத்த சீனப்பெரியவரை உள்ளே சென்ற சீன மாது ஒருவர் தெரியாமல் லேசாய் மோதிவிட்டார். உடன் அந்த பெரியவர் சட்டென ஏதோ சொல்லிவிட அந்த பெண்ணுக்கு ஆற்றாமை தாள இயலாமல் அப்படியே பொங்கி பொங்கி அழ ஆரம்பிக்க, எங்களுக்கெல்லாம் ரொம்ப பரிதாபமாய் போய்விட்டது.

நினைத்து நினைத்து அழுத வண்ணம் வந்தது எல்லோர் மனதையும் கரைப்பதாய் இருந்தது. ஆனால் அந்த பெரியவர் கொஞ்சமும்  அலட்டிக்கொள்வதாய் இல்லை. ஏதோ திரும்பத் திரும்ப அந்த மாதுவைப் பார்த்து முனகித் திட்டிக்கொண்டிருந்தார்.

டிஸ்யூ பேப்பர் எடுத்து பொங்கி வரும் கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டே வர, அந்த பெரியவர் இன்னும் விடாமல் முனகி சொல்லிக்கொண்டு வந்ததைக் கேட்டு இன்னும் அதிகமாய் வாய் விட்டு கதற, அந்த பெரியவரை நாங்கள் எல்லோரும் ஒரு புழுவைப்போல் பார்த்தோம்.

பேசியது சுத்தமாய் புரியவில்லை என்றாலும், உணர்ச்சிகள், செய்கைகள் காட்டிக் கொடுத்துவிடுமல்லவா? ஒரு கட்டத்தில் ஒன்றும் முடியாமல் ட்ரெயின் நின்றவுடன் அந்த மாது சட்டென வெளியே சென்றுவிட்டார். கண்டிப்பாய் சற்று முன்னதாக இறங்கிவிட்டார் என எண்ணுகிறேன்.

அப்போது இன்னொரு வயதான பெரியவர் உள்ளே போகும்போது வழியில் நின்றிருந்த அதே பெரியவர் மீது தெரியாமல் மோதிவிட, வழக்கம் போல் அதே மாதிரி ஏதோ சொல்ல, அவ்வளவுதான் புதிதாய் வந்த அவர் கோபமாய் பதிலடி கொடுத்ததோடு மட்டுமல்லாமல் முன்பு அந்த  மாதுவை அவர் திட்டியதைவிட விட மிக அதிகமாய் மிக கோபத்தோடு கன்னா பின்னாவென திட்டி பேசவே வாயை திறக்கா வண்ணம் விளாசிக்கொண்டு வந்தார்.

ஏதோ பதில் சொல்ல பெரியவர் முயல மற்றவர் கடும் எச்சரிக்கையை விட மாதுவை திட்டியவர் இறுகிய முகத்தோடு வாயை மூடிக்கொண்டிருந்தார். விட்டால் அடித்துவிடுவார் போலிருந்தது. எங்களில் யாருக்கும் திட்டு வாங்கி கட்டிக்கொண்ட பெரியவரின் மேல் கொஞ்சமும் பரிதாபம் ஏற்படவில்லை.

அடுத்த ஸ்டேஷனில் நான் இறங்கிவிட்டேன், என்ன ஆயிற்று எனத் தெரியவில்லை. ஆனால் எனக்கு அப்போது தோன்றியது ’முற்பகல் செய்யின், முற்பகலே விளையும்’ என்பதுதான்.